ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Με λύπη σας ανακοινώνω, πως η Δήμητρα δεν βρίσκεται ανάμεσά μας.
Έχασε την μάχη - που με γενναιότητα έδωσε- μέσα στο καλοκαίρι.
Την αναζήτησα για να δω αν υπάρχει κάποια άλλη έκδοση με ποιήματά της και έτσι έμαθα την κατάληξη.
Η ζωή ξέρει να μας κρατά σε εγρήγορση.
26 Σεπτεμβρίου 2009



Η μουσική απόψε εισιτήριο
για με την αταξίδευτη,
σε θάλασσες και σε βουνά
κύματα και λιμάνια
ομίχλες, ξαστεριές,
δάση πυκνά και ξέφωτα.

Πρόσκληση για χορό
στο βαλς που ήθελα
πάντα να χορέψω
με το φεγγάρι αγκαλιά.

Μαντήλι που ανεμίζει στ' αεράκι
και της ψυχής τα χρώματα περνάει
απο το μωβ του πένθους
στο βιολετί της θλίψης,
στο μελαγχολικό λιλά,
στης πρωινής δροσιάς το ροζ.
Άρωμα που μεθάει.
Του πεύκου, της λεβάντας,
της ρίγανης, του σχίνου,
της ανοιξιάτικης βροχής,
της θάλασσας, του άγριου κρίνου.

Η μουσική σου, Ελένη,
πρόσωπο γελαστό μικρού παιδιού που ονειρεύεται.

Δήμητρα Βασιλοπούλου - Τομπακίδου

Αντί βιογραφικού - που δεν έχω- παραθέτω...

ΤΑ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ...

Δεν είμαι ποιήτρια, δεν είμαι λογία,
δεν είμαι καν φιλόλογος.
Ελπίζω να μην είμαι και ψώνιο...
Έγραψα έτσι όπως γράφουν εκατομμύρια
άνθρωποι στη γη τα άυπνα βράδυα τους.
Αν κάποιους τα γραπτά μου βοηθήσουν,
θα είμαι ευτυχής.
Αν πάλι κάποιους εκνευρίσουν, δεν έχω πρόβλημα
να τα δω στο καλάθι των αχρήστων.
Μόνο μην αφήσουν κάποιον Άνθρωπο αδιάφορο.
Γιατί ένα είναι σίγουρο, δεν είναι γραμμένα "δήθεν".