Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2021

Εξομολογούμαι ...

 Είναι λίγος καιρός που με συλλαμβάνω κυκλοθυμικό, δύσθυμο, ευέξαπτο. 

Αναρωτιέμαι, τι να είναι αυτό που με μεταλλάσσει  σε κακορίζικο γέρο πριν την ώρα μου;

Ποια συνθήκη με οδηγεί στην απομόνωση της εσωστρέφειας στην αδύναμη θέση να ελέγξω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι δυσάρεστος στους ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι;

Πάει καιρός που ασχολούμε με τα κοινά και τον εθελοντισμό. Κάθε μου δράση και ενασχόληση μόνο χαρά μου προσέφερε. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου έδινε δύναμη και νόημα ζωής. 

Τι έχει αλλάξει και μεταβάλλομαι; 

Η διαπίστωση πως αυτή μου η ενασχόληση, όσο πάει και μεγαλώνει και γίνεται εμμονικός τρόπος ζωής, μου δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθώ κάτι που με τρομάζει ως άνθρωπο και μέλος μιας κοινωνίας που βαδίζει ολοταχώς στην καταστροφή. Καταναλώνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Βρωμίζουμε το περιβάλλον σαν να είναι αυλή του σπιτιού μας. Συμπεριφερόμαστε  με τόση αλαζονεία στη φύση, που κάθε θεομηνία, την αποδίδουμε στο θεό και όχι σαν αποτέλεσμα πολύχρονης δικής μας συμπεριφοράς. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε, πως η κάθε πανδημία, είναι απόρροια δικών μας ενεργειών. Των ανθρώπων που αδίστακτα μεταχειριζόμαστε τα υπόλοιπα πλάσματα, για το κέρδος και τη διατροφή μας. Βιάσαμε τη φύση και είναι η τιμωρία μας.

Βλέπω σαν Κασσάνδρα της εποχής μας, την καταστροφή να μεγαλώνει και να μη γίνεται αναστρέψιμη μέρα με την μέρα και να μην είμαι σε θέση να ενεργοποιήσω τους συνανθρώπους μου για να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και γίνεται μέσα μου καπνός που με πνίγει και μου κόβει την ανάσα. Βρόγχος που μου περιορίζει το οξυγόνο που αναπνέω.  Σχοινί που δένει τα πόδια μου, τα χέρια μου και δεν μπορώ να κινηθώ. Με εξαγριώνει αυτή μου η αδυναμία και με οδηγεί σε συμπεριφορές δυσάρεστες για όσους βρίσκονται κοντά μου.

Εξομολογούμε λοιπόν, και ζητώ άφεση αμαρτιών από όσους έχω πληγώσει.

Θα κάνω ότι μπορώ να αλλάξει ο τρόπος που αντιδρώ και  να μην πληγώνω όσους βρίσκονται σε απόσταση βολής. 

Θα συνεχίσω να αναζητώ λύσεις και να προσπαθώ να ξυπνήσω συνειδήσεις, δίχως να με δηλητηριάζει η αποτυχία. 

Έκκληση  κάνω σε όσες και όσους κατανοούν τη θέση μου, να συνδράμουν σε αυτή την προσπάθεια αφύπνισης των ανθρώπων, να  αλλάξουμε ο καθένας μας έστω και λίγο την καθημερινότητά μας. Ας αρχίσουμε από το νερό και τον καφέ που πίνουμε, δημιουργώντας απίστευτες ποσότητες σκουπιδιών κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Ας γίνουμε μια αλυσίδα ζωής να ανακόψουμε αυτή την κατρακύλα στον όλεθρο.

2 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Μαζί σου, Ευάγγελε!
Στέλνω την αγάπη μου γιατί ξέρω πως είναι η μόνη που θεραπεύει!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Στεφανία μου! Πιστή μου σύντροφος στα καλά και στα κακά. Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου και ανταποδίδω.