Γαληνεμένος Τόπος

Κυριακή πρωί βρέθηκα στο Σπίτι της Αλυκής να το χαρώ και πήρα μαζί μου το πλέον κατάλληλο βιβλίο. Το Σιντάρτα του Χέρμαν Έσσε.  

Κάποια στιγμή, σαν γέρος άνθρωπος που πιάστηκε στο καθισιό, αποφάσισα να δουλέψω λίγο και να λιγοστέψω τους "γερμανούς" που δεν λένε να χαθούν.

Δούλεψα κάμποση ώρα και ομόρφυνε και άλλο ο τόπος. Τόσο που θέλησα να το μοιραστώ με τους φίλους της ομάδας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τον φωτογράφησα και μόλις είχα ανεβάσει τη φωτογραφία στη σελίδα της ομάδας με το σχόλιο:

 «Ο γαληνεμένος τόπος μόνο γαλήνη μπορεί να προσφέρει.

Σε ανταπόδοση τον ξαλάφρωσα από τους "γερμανούς" του.

Γαλήνεψε περισσότερο...»

είδα από μακριά να έρχονται προς το Σπίτι δύο γυναίκες. 

Με βήμα αργό, έφτασαν σε απόσταση που μου επέτρεψε να διακρίνω τις πληγές που υπήρχαν στο πονεμένο πρόσωπο της πιο μεγάλης σε ηλικία και το μανταρισμένο χέρι της.

-       Καλημέρα σας! Κοπιάστε. Θα ήταν χαρά μου να μοιραστούμε την ηρεμία αυτού του τόπου.

-       Καλημέρα σας. Ευχαριστούμε πολύ. Άλλωστε για αυτό το λόγο ήρθαμε. Μου απαντά η νεότερη κυρία.

Κάθισαν στο προσήλιο και ήταν φανερό, πως περισσότερο από τα σημάδια και τις πληγές, διέκρινα τον ψυχικό πόνο στα μάτια αυτής της όμορφης γυναίκας στα πρώτα χρόνια των γηρατειών της.

-       Είναι πολύ πρόσφατο το ατύχημα που είχαμε και είχε σαν αποτέλεσμα να τραυματιστώ και να χάσω τον άνθρωπό μου, το παλληκάρι μου, ούτε εξήντα εννέα χρονών δεν ήταν.

Είπε, καθώς ζήτησε από την κόρη της να αλλάξουν στασίδι και να κάτσουν από την άλλη πλευρά. Είναι ενοχλητικός ακόμη ο ήλιος του Οκτώβρη και δεν αντέχεται.

-       Ωραίο βιβλίο διαβάζετε, έχω να το διαβάσω από τα νιάτα μου.

Είπε η κόρη, και μου πρόσφερε ένα κομμάτι πίτα και αμύγδαλα.

Αφού σχολιάσαμε διάφορα θέματα που πραγματεύεται ο Έσσε, - δεν είναι της παρούσης να σας παραθέσω – φτάσαμε τη συζήτηση του, πως έφτασαν εδώ.

Είναι η πρώτη έξοδος της κυρίας Μ. μετά το ατύχημα και την μεγάλη απώλεια. Έχασε τον σύντροφο της ζωής της που την συντρόφευε για σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Πέτρωσαν τα δάκρυά της και δεν μπορεί να θρηνήσει. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πόνο της. Τόσα παιδιά και εγγόνια γύρω της, δεν αρκούν. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της απώλειας από πάνω της. Είναι και διπλός ο πόνος της. Πονά η ψυχή της, πονά και το σώμα της. Άραγε, ωφελεί αυτή η ισορροπία του πόνου; Ή επιβαρύνει ακόμη περισσότερο;

Η απάντηση της κόρης ως ειδικός ψυχικής υγείας, με έπεισε πως ισχύει το πρώτο.

Με πολύ μεγάλη τρυφερότητα την αγκαλιάζει και την περιποιείται  η Ζ. και μου απαντά στο ερώτημα πως έμαθαν για αυτό το μέρος.

Κάποιος κοινός μας γνωστός, της μίλησε για αυτόν το γαλήνιο τόπο και έτσι αποφάσισε να είναι και η πρώτη έξοδος της πονεμένης μάνας εδώ.

Με συγκίνησε βαθιά αυτή η απάντηση και δεν τόλμησα να της δείξω το σχόλιο που συνόδεψε τη φωτογραφία λίγο πριν έλθουν.

Φοβήθηκα μήπως χαλάσω τη στιγμή που αναζητούσαν.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές λίγες μέρες μετά, Παραθέτω τις παρακάτω σκέψεις μου.

Κάτι όμορφο διαχέεται στην ατμόσφαιρα που υπάρχει σε αυτό το κομμάτι γης, που βρίσκεται ανάμεσα στην θάλασσα και τις λίμνες της αλυκής. Ίσως η δύναμη του αλατιού που εκτός από τη νοστιμιά της ζωής μας, λειτουργεί και σαν τέλειο συντηρητικό πολλών τροφών, να επενεργεί στις αισθήσεις μας και επηρεάζει το κέντρο της ύπαρξής μας.

Θυμάμαι πως λίγη ώρα αργότερα, όταν η κυρία Μ. ζήτησε από την αγαπημένη της κόρη να επιστρέψουν στο σπίτι τους,  γιατί κουράστηκε και χαιρετηθήκαμε, ήξερα βαθιά μέσα μου πως σήμερα μου αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ωφέλειας από την παρέμβασή μου στην αποκατάσταση αυτού του τόπου.

Και γαλήνεψε η ψυχή μου.