ΕΓΩ & Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΕΓΩ

 &

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

          Πάει καιρός που σκέφτομαι να δωρίσω το σώμα μου μετά θάνατον, στο ιατρικό τμήμα του ΑΠΘ. Τούτες τις μέρες κουβαλώ τη δήλωση δωρεάς στη τσάντα μου και με τη συνοδεία ενός οικείου μου ανθρώπου να την επικυρώσω σε αστυνομικό τμήμα για να λάβει τέλος αυτή η εκκρεμότητα.

Όλες αυτές τις μέρες, περιμένοντας μιαν απάντηση από τους υπευθύνους της Ιατρικής σχολής – που ήρθε άμεσα και με κάλυψε πλήρως – είχα μια κουβέντα μέσα μου που έχει ενδιαφέρον να την καταγράψω.

Πια είναι η σχέση μου με τον θάνατο και πως ζω, γνωρίζοντας πως θα πεθάνω;

Είναι ανακουφιστικό να πω, πως δεν ένοιωσα ούτε στιγμή απειλούμενος από την σκέψη του θανάτου. Όλα αυτά τα χρόνια, η σχέση μου με την Επικούρεια φιλοσοφία, απέδωσε τα μέγιστα σε αυτό τον τομέα και δεν υπάρχουν εκκρεμότητες. 
Στο πρόσωπό του θανάτου, βλέπω τον λυτρωτή  και όχι τον διώκτη. 
Βλέπω το αναπόφευκτο και όχι τον τιμωρό. 
Βλέπω αυτόν που κλείνει την πόρτα της ζωής, που κάποιος άλλος είχε ανοίξει.

Ερήμην μου το άνοιγμα, ερήμην μου και το κλείσιμο.
Το μεσοδιάστημα που λέμε ζωή κατά τον Καζαντζάκη, και το πώς ακούμπησα τις ζωές των άλλων έχει σημασία.

Κάνοντας αυτόν τον απολογισμό, βλέπω πως αν και σε απόλυτα οικονομικά μεγέθη βγαίνει ελλειμματικός, σε συναίσθημα έχει θετικό πρόσημο. Ίσως να είναι και ο λόγος που νοιώθω άνετος με όλο αυτό.

Πάνε έξη χρόνια από την μέρα που ο πατέρας μου έκλεισε τα ογδόντα και μου ζήτησε να προσεύχομαι να πεθάνει όρθιος. Το κάνω καθημερινά και όσο είναι όρθιος και ζωντανός, μου δίνει χαρά. 
Όμως είμαι έτοιμος να τον αποχαιρετίσω, όταν όντως φύγει;  

Πάει ένας χρόνος που πέρασε και η μάνα μου τα ογδόντα δίχως να μου ζητήσει τίποτα τέτοιο.

Αναλογίζομαι, πόσο έτοιμος είμαι για αποχαιρετισμούς;

Ακούω την καρδιά μου. Καμιά μεταβολή.

Η ζωή μου πρόσφερε τη χαρά να έχω τέσσερα παιδιά και ήδη μια εγγονή και όποτε τα φέρνω στο νου, αυτόματα έρχεται στο νου η ευχή των Κρητών.

 «Να σε νεκροφιλήσουν τα παιδιά σου»

Και ανακουφίζομαι!

Μπορεί να τα έχω βρει με το θάνατο για την ζωή μου και για τους ανιόντες της ζωής μου, αλλά δεν θα τα βρω ποτέ  μαζί του,  για οποιονδήποτε άλλον κάτω από μένα.

Για όποιον διαβάσει τούτες τις αράδες, μπορεί να βαρύνει μέσα  του για το θέμα που διάλεξα να ασχοληθώ. Μα νοιώθω πως θα πρέπει να αποφασίσω αν θα είναι ο θάνατός μου, ίδιος με τη ζωή μου.

Όσο ζω, προσφέρω το αίμα μου και τα παράγωγά του σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. 
Έγινα δότης μυελού των οστών. 
Δότης οργάνων σώματος. 
Είναι καιρός να προβλέψω το σώμα μου, που παίρνει ζωή από την ψυχή μου και δίνει ζωή σε όσους το έχουν ανάγκη, να μη δώσει ζωή σε σκουλήκια , αλλά να γίνει όργανο γνώσης, στα χέρια των ανθρώπων που την αναζητούν, για να προσφέρουν ζωή σε όσους έχουν την ατυχία να προστρέξουν στην φροντίδα τους. Και αφού τελειώσει η αποστολή του, θα έχει κάθε λόγο  να χαθεί στην αιωνιότητα μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που δεν έβαλαν μια πρόσκαιρη ένδειξη της ύπαρξής τους στον χώρο που τάφηκαν.

Σημασία έχει πως έζησα!

Αν από το σώμα μου που θ’ απομείνει, χαριστεί ζωή.

Και όχι πως πέθανα και που είμαι θαμμένος.

Ο θάνατός μου και η ζωή μου ένα και το αυτό.

(‘Όσοι με έχετε στην έγνοια σας, μη βάλετε κακό στον λογισμό σας. Δεν τρέχει τίποτε σοβαρό. Απλά, κάτι διαδικαστικές εκκρεμότητες για να κοιμάμαι ακόμη πιο  ήσυχος τα βράδια)