ΞΑΦΝΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΖΥΡΙΤΣΗΣ ΘΩΜΑΣ

Βρέθηκα στα μέρη μου το σαββατοκύριακο που μας πέρασε και όπως κάθε χρόνο παραμονή του Σωτήρος, στο πανηγύρι του χωριού ανταμώσαμε συγγενείς και φίλοι που είχαμε να βρεθούμε χρόνια.

Δευτέρα χθες, πήρα την μητέρα μου και κατεβήκαμε στο Αμύνταιο, στο παζάρι της εβδομάδας, για τις προμήθειες των απαραίτητων. Μια συνήθεια που κρατά δεκαετίες τώρα.

Στο πηγεμό, δεν έδωσα και τόση σημασία στην παρατήρηση της μάνας μου, πως κάποιος έμπορος που ψώνιζε τα χρειαζούμενα για το νοικοκυριό της, δεν έρχεται πια στο παζάρι.

Σαν βρέθηκα στο σημείο που έβρισκα πάντα τον Θωμά και δεν τον είδα, μαύρα φίδια με ζώσαν.
Ένα κακό προαίσθημα με κυρίευσε και δυστυχώς επαληθεύθηκε από την απάντηση που μου έδωσε κάποιος έμπορας, στο ερώτημα που είναι ο Θωμάς.

Τώρα ο Θωμάς!!! Πάνε τρεις εβδομάδες που πέθανε.

Το Πάσχα που αντάμωσα με τον Θωμά, -  έναν χαμογελαστό λεβεντόπαιδο στα 48 του χρόνια, που όπου βρισκόταν, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, γινόταν πανηγύρι, - ήταν στα καλύτερά του.

Όλα αυτά τα χρόνια, είχε προνοήσει να μη τον αγγίξει επαγγελματικά η οικονομική κρίση. Σκληρά εργαζόμενος, - όποιος έχει δουλέψεις στις λαικές αγορές της δυτικής Μακεδονίας χειμώνα καλοκαίρι, ξέρει τι εννοώ - αυτός και η γυναίκα του η Βούλα, κατάφερε να μη λείπει τίποτε από το σπιτικό του. Από τα πιο δραστήρια μέλη του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, και δεινός χορευτής, ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα χορεύοντας τα τραγούδια της Μακεδονίας που λάτρευε.

Με τον Θωμά, πέρα από την κοινή καταγωγή μας, μας συνέδεσε σε μια βαθιά φιλία και μια αδιόρατη αγάπη ανάμεσα σε ανθρώπους που την αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά.
Δεν βρισκόμασταν συχνά. Δυο τρεις φορές το χρόνο, - με σημαντικότερη την τρίτη - εδώ και είκοσι χρόνια, απ' όταν ήρθε στο γραφείο μου να τον ασφαλίσω για νομική προστασία στο αυτοκίνητο της δουλειάς του.

Κάθε Δεκέμβριο λοιπόν, όταν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, με έπαιρνε στο τηλέφωνο και άκουγα την χαρακτηριστική πρόσκληση. Γκέλτσεεεε, το Σάββατο βράζουμε, μη λείψεις.
Κι έτσι κάθε χρόνο, σε κάποιο καζάνι του Αγίου Παντελεήμωνα, γινόμουν κι εγώ μέλος της ομορφότερης παρέας που γνώρισα.
Ψυχή της, ο Θωμάς.
Γλέντια και χαρές που άγγιζαν βαθιά την ψυχή και αγαλλίαζαν οι συνδαιτυμόνες.

Στα είκοσι χρόνια φιλίας με τον Θωμά, δεν τον θυμάμαι ούτε μια φορά, να μου άφησε αρνητική εικόνα ή ενέργεια από την συνάντησή μας. Το χαμόγελο και η αύρα αισιοδοξίας, δεν έλειψαν στιγμή από το πρόσωπό του.
Κι' όμως, αυτόν τον ωραίο, ζήλεψε και μας τον άρπαξε από κοντά μας, στην πιο παραγωγική και όμορφη στιγμή της ζωής του.

Έχω την αίσθηση πως όσα δεν πρόλαβα να του πω όσο ζούσε, έπρεπε να τα γράψω εδώ για να αλαφρύνει η ψυχή μου από το αναπάντεχο νέο που με συγκλόνισε.

Μου είναι απίστευτο πως δεν θα τον ξανασυναντήσω.
Είναι μια απώλεια που με σημαδεύει.
Με κάνει να συνειδητοποίησω για άλλη μια φορά, το πόσο μικροί, αδύναμοι και αμήχανοι είμαστε μπροστά στον θάνατο. Πόσο απρόσμενα μπορεί να αλλάξει η ζωή μας ανά πάσα στιγμή. Όπως άλλαξε η ζωή της οικογένειας του Θωμά και της κάθε οικογένειας που βιώνει μια τέτοια ξαφνική απώλεια.

Η απώλεια του Θωμά, μου δίνει την ευκαιρία να αναλογιστώ τις στιγμές που έχασα, αφήνοντας για το αύριο, συναντήσεις με φίλους που δεν είναι κοντά μου και θέλω τόσο να δω. Να μιλήσω έστω μαζί τους, να επικοινωνήσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου, να μη νιώθω αυτό το βάρβαρο κενό της απώλειας δίχως γυρισμό.

Μαθήματα...

Είθε λίγη από την αύρα του Θωμά να κρατήσουμε όσοι ακουμπήσαμε την σκιά του.

Καλή πατρίδα Θωμά μου, Μάκη μου, Ντούσκα μου.