Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Η εντολή του Ρουσσώ και η παρακοή των δασκάλων

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

"Την ομοιογένεια που παρουσιάζουν οι δοξασίες ενός φιλοσόφου, την ένωσή τους να πούμε σ' ένα οργανικό σύνολο, τη λένε σύστημα.
Το σύστημα στις φιλοσοφίες το ξεδιαλέγουν εκείνοι που δεν είναι φιλόσοφοι, αυτοί που κάνουν προσπάθεια ή έχουν υποχρέωση να καταλάβουν ξένες ιδέες κι ακόμα να μεταδώσουν στους άλλους ότι οι ίδιοι κατάλαβαν.
Με άλλα λόγια η φιλοσοφία, γέννημα ταραχής και πόνου, γίνεται σύστημα όταν καταντήσει μάθημα."
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
απόσπασμα από το έργο "ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ" Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ

Η ΑΠΟΨΗ.

Δεν είχαν περάσει παρά λίγες ώρες, από την στιγμή που διάβασα τις σκέψεις του Λιαντίνη, στο υπέροχο άρθρο του για την εντολή του Ρουσσώ και την παρακοή των δασκάλων, ως την ώρα που παρακολούθησα μια εξαιρετική προσπάθεια του Θεοδόση Πελεγρίνη και των συνεργατών του, στο έργο του "η φιλοσοφία στην σκηνή - ο Θεοδόσης Πελεγρινης συναντά τον Νίτσε".
Όσα με τον τρόπο του ο Πελεγρίνης, μου καταστάλαξε στην καρδιά σαν σκέψεις ενός μεγάλου διανοητή-του Νίτσε εν προκειμένω-, περί τεχνών, αγάπης, πραγματικότητας, θέλησης για δύναμη, θεού, ήρθε να ισοπεδώσει, η συζήτηση που επακολούθησε αμέσως μετά το τέλος της δραματοποιημένης παρουσίασης της φιλοσοφίας του Νίτσε.
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ποίοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι συμμετείχαν σε αυτήν την συζήτηση, ούτε μ' ενδιαφέρει άλλωστε.
Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι η κενότητα του λόγου, που εκπορευόταν με πομπώδεις εκφράσεις με αποδέκτες ποιούς?
Αναρωτήθηκαν άραγε οι αξιοσέβαστοι δάσκαλοι της φιλοσοφίας αν το ακροατήριο ήταν σε θέση να παρακολουθήσει όλες αυτές τις φιλοσοφικές έννοιες, που αμφιβάλλω άν και οι ίδιοι που τις διατυπώνουν έχουν συναίσθηση της κενότητας αυτών?
Οι λέξεις έλεγε ο Νίτσε είναι η πραγματικότητα. Η αλήθεια. Το συγκράτησα καλά αυτό, χάρη στην προσπάθεια του Πελεγρίνη. Φοβάμαι όμως πως το έχουν ξεχάσει οι ίδιοι που έχουν χρέος να μας το μάθουν.
Ας μην αναρωτιέται ο κύριος καθηγητής του Αριστοτελείου, γιατί στον τόπο που γεννήθηκε η φιλοσοφία, δεν ασχολείται ο λαός με αυτήν.
Ας δει στον καθρέφτη της ιστορίας, τους υπαίτιους του αποτελέσματος.
Θα αναγνωρίσει εκτός από τον εαυτό του και πολλούς άλλους που έθεσαν στο περιθώριο μιας ελιτίστικης αντίληψης την φιλοσοφία.
Εγώ πάντως δηλώνω, πως θα συνεχίσω να φιλοσοφώ, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να αισθάνομαι πως ζω.
Άλλωστε το χρωστώ σε αυτήν την καταπληκτική παρέα που -εδώ και δυο χρόνια αυτή-ένα εγώ, κάθε μήνα συναντιόμαστε και αναπνέουμε ζωή.
Φ Ι Λ Ο Σ Ο Φ Ο Υ Μ Ε

5 σχόλια:

Adamantia είπε...

Πριν λίγα χρόνια στην επέτειο του θανάτου του Ρουσσω είχε οργανώσει το Γαλλικό Ινστιτούτο μία συζήτηση με καλεσμένο έναν καθηγητή του Παν/μίου της Αλσατίας (αν δεν κάνω λάθος). Ο άνθρωπος αυτός ήταν το ακριβώς αντίθετο απ΄αυτό που περιγράφεις.Με απλή κατανοητή γλώσσα κατάφερε να προκαλέσει μία ωραιότατη συζήτηση με τα παιδιά τα οποία ενθουσιασμένα και προβληματισμένα συγχρόνως έκαναν την μία ερώτηση μετά την άλλη. Ισως μίλησε απλά γιατί το ακροατήριο του ήταν νέοι μέχρι 25 χρονών. Δεν το γνωρίζω. Αυτό που είδα όμως ήταν οτι ένας καθηγητής προκάλεσε το ενδιαφέρον νέων ανθρώπων για τη φιλοσοφία κάνοντας τους να συμμετέχουν στη σκέψη και στον προβληματισμό της χωρίς ούτε μια στιγμή να τους αφήσει "απ΄έξω".

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Επίκουρε, καταρχάς να σου ευχηθώ με όλη την ψυχή μου να συνεχίσεις να φιλοσοφείς, γιατί η φιλοσοφία είναι η αρετή της ζωής...

Τώρα όσον αφορά τους καθηγητές που άκουσες εκεί, αυτοί αντικατοπτρίζουν επάξια το Ελληνικό Πανεπιστήμιο ως μια αυθυπόστατη έννοια. Γνώση τεμαχισμένη, με χαμένη την ουσία ανάμεσα σε ακαταλαβίστηκα σλόγκαν, εμμονή στην παπαγαλία και επιβράβευση στην πιστή επαναδιατύπωση ωσάν καθημερινή προσευχή λόγων σπουδαίων ανθρώπων, ανεξάρτητα αν ο παπαγαλίζων έχει καταλάβει κάτι... Με λίγα λόγια αυτός που προσπαθούσε στο χαρτί να εξηγήσει και να ερμηνεύσει τα λόγια του Μαρκούζε ή του Σπινόζα σταθερά στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο μηδενίζεται, ενώ αντίθετα επιβραβεύεται και αριστεύει εκείνος που θα τα αναπαράξει ακόμη κι αν δεν έχει καταλάβει γρι. Ακριβώς δλδ το αντίθετο με τα περισσότερα ξένα πανεπιστήμια, εξού και η εξήγηση που πολύ παραστατικά φαίνεται απο την περιγραφή της Αδαμαντίας...

Είναι τόσο πιο ελιτιστής και περνάει ως σπουδαίος κάποιος όσο πιο ξύλινη, άνοστη και ακαταλαβίστικη είναι η γλώσσα του... Μάλιστα εδώ στην ελλάδα αυτό έχει οδηγήσει στον νεολογισμό της ένοιας "ακαδημαΐζω" δλδ γενικολογώ και λέω αφαιρετικές αλήθειες που δεν έχουν να δώσουν κανέναν μπούσουλα ούτε να οδηγήσουν κάποιον πουθενά. Αντίθετα στο εξωτερικό ο όρος Academic, όταν χρησιμοποιείται ως επίθετο εξηγεί το ήδη πολύ γνωστό και καλώς διατυπωμένο... βλέπεις αυτή τη διαφορά στην έννοια της λέξης την προκάλεσαν οι ίδιοι οι ακαδημαϊκοί μας...

Θυμάμαι κάποιον αριστούχο της φιλοσοφίας των Αθηνών που πήγε στη Γερμανία για το διδακτορικό του. Εκεί άρχισε να παπαγαλίζει τα δικά μας και οι Γερμανοί αμέσως τον διέκοψαν (βαριόντουσαν οι άνθρωποι κιόλας) και του είπαν: "Καλά αυτά τα λέει ο Νίτσε. Εσείς όμως δεν μας είπατε τι λέτε κύριε Ταδε!". Έπαθε σοκ ο άνθρωπος βέβαια καθώς ανακάλυψε την ουσία...

Συγνώμη για τη μακρηγορία μου... αλλά ένεκα το θέμα κιόλας...
Την καληνύχτα μου φίλε...

Άνεμος είπε...

Τα είπες όλα Ευάγγελε. Έδεσε και το γλυκό με τα σχόλια... Καλησπέρα!

Νατασα είπε...

"Αν δώσεις σε έναν άνθρωπο ένα ψάρι, τον ταϊζεις για μία μέρα. Αν τον μάθεις πως να ψαρεύει, τον ταϊζεις για μια ολόκληρη ζωή..."

Με αυτήν την φιλοσοφία έπρεπε να βαδίζει η παιδεία και να μάθει στον καθένα ότι το ποιο σημαντικό βιβλίο της ζωής τους γράφεται από τους ίδιους και λέγεται ζωή

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό κείμενο αυτό του Λιαντίνη. Τον είχα παρεξηγήσει αλλά νομίζω ότι είναι κορυφή. Το ρούφηξα. Σε ευχαριστώ.