Ο Φύλακας της Αλυκής 

Στο φεστιβάλ δεν ευτύχησε να πάει, αλλά όπως είπε ο σκηνοθέτης, όταν γίνεται κάτι για χώρο που λειτουργεί δίχως καμία οικονομική συναλλαγή, δεν μπορεί παρά να δοθεί ελεύθερα σε όλους όσους θα ήθελαν να το δουν.

Γιώργος Αγγελούδης σε ευχαριστώ πολύ.

Όπως και την Niki Drougka και όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή την καταγραφή.

Σας είμαι ευγνώμων.

Εξομολογούμαι ...

 Είναι λίγος καιρός που με συλλαμβάνω κυκλοθυμικό, δύσθυμο, ευέξαπτο. 

Αναρωτιέμαι, τι να είναι αυτό που με μεταλλάσσει  σε κακορίζικο γέρο πριν την ώρα μου;

Ποια συνθήκη με οδηγεί στην απομόνωση της εσωστρέφειας στην αδύναμη θέση να ελέγξω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι δυσάρεστος στους ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι;

Πάει καιρός που ασχολούμε με τα κοινά και τον εθελοντισμό. Κάθε μου δράση και ενασχόληση μόνο χαρά μου προσέφερε. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου έδινε δύναμη και νόημα ζωής. 

Τι έχει αλλάξει και μεταβάλλομαι; 

Η διαπίστωση πως αυτή μου η ενασχόληση, όσο πάει και μεγαλώνει και γίνεται εμμονικός τρόπος ζωής, μου δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθώ κάτι που με τρομάζει ως άνθρωπο και μέλος μιας κοινωνίας που βαδίζει ολοταχώς στην καταστροφή. Καταναλώνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Βρωμίζουμε το περιβάλλον σαν να είναι αυλή του σπιτιού μας. Συμπεριφερόμαστε  με τόση αλαζονεία στη φύση, που κάθε θεομηνία, την αποδίδουμε στο θεό και όχι σαν αποτέλεσμα πολύχρονης δικής μας συμπεριφοράς. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε, πως η κάθε πανδημία, είναι απόρροια δικών μας ενεργειών. Των ανθρώπων που αδίστακτα μεταχειριζόμαστε τα υπόλοιπα πλάσματα, για το κέρδος και τη διατροφή μας. Βιάσαμε τη φύση και είναι η τιμωρία μας.

Βλέπω σαν Κασσάνδρα της εποχής μας, την καταστροφή να μεγαλώνει και να μη γίνεται αναστρέψιμη μέρα με την μέρα και να μην είμαι σε θέση να ενεργοποιήσω τους συνανθρώπους μου για να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και γίνεται μέσα μου καπνός που με πνίγει και μου κόβει την ανάσα. Βρόγχος που μου περιορίζει το οξυγόνο που αναπνέω.  Σχοινί που δένει τα πόδια μου, τα χέρια μου και δεν μπορώ να κινηθώ. Με εξαγριώνει αυτή μου η αδυναμία και με οδηγεί σε συμπεριφορές δυσάρεστες για όσους βρίσκονται κοντά μου.

Εξομολογούμε λοιπόν, και ζητώ άφεση αμαρτιών από όσους έχω πληγώσει.

Θα κάνω ότι μπορώ να αλλάξει ο τρόπος που αντιδρώ και  να μην πληγώνω όσους βρίσκονται σε απόσταση βολής. 

Θα συνεχίσω να αναζητώ λύσεις και να προσπαθώ να ξυπνήσω συνειδήσεις, δίχως να με δηλητηριάζει η αποτυχία. 

Έκκληση  κάνω σε όσες και όσους κατανοούν τη θέση μου, να συνδράμουν σε αυτή την προσπάθεια αφύπνισης των ανθρώπων, να  αλλάξουμε ο καθένας μας έστω και λίγο την καθημερινότητά μας. Ας αρχίσουμε από το νερό και τον καφέ που πίνουμε, δημιουργώντας απίστευτες ποσότητες σκουπιδιών κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Ας γίνουμε μια αλυσίδα ζωής να ανακόψουμε αυτή την κατρακύλα στον όλεθρο.

Σώσε την παραλία σου. Οδοιπορικό στις παραλίες τις βόρειας Πιερίας.

 Την Τρίτη 13 Απριλίου ξεκίνησα για να επισκεφθώ τον απέναντι τόπο από αυτόν που ζω.

Οι αλυκές του Κίτρους Πιερίας είναι ακριβώς απέναντι από τις αλυκές Αγγελοχωρίου και οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με έβαλαν σε σκέψη αν θα μπορούσε το κίνημα save your hood να αναλάβει δράση.

Οι πληροφορίες μου από τον Γιάννη, συνοδοιπόρο στις δράσεις καθαρισμού των εθελοντών,  ήταν πολύ τραγικές για την κατάσταση. 'Ομως ήταν αδύνατο να την κατανοήσω αν δεν την έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Συνέταξα σε επιστολή το πρακτικό του Δ.Σ του συλλόγου που μου έδινε την εντολή για την αυτοψία - θα μου πεις γιατί μας αφορά η απέναντι παραλία, θα σου απαντήσω στη συνέχεια... -  και γύρω στις 11 και μισή έφτασα την Αγαθούπολη, αφού μου το επέτρεψαν οι ευγενέστατοι  αστυνομικοί στα διόδια. 

Αν εξαιρέσω τα λίγα βαρέλια στην πρώτη αυτή παραλία, σε γενικές γραμμές η κατάσταση ήταν σχετικά καλή για Απρίλη μήνα.

Συνέχισα την πορεία μου προς Μεθώνη . Κι εδώ η κατάσταση στο λιμάνι, ήταν ίδια με την προηγούμενη παραλία, λίγα βαρέλια και με μικρή ομάδα γίνεται σωστός καθαρισμός.

 

Μακρύγιαλος αν εξαιρέσω την έκπληξή μου από τον τεράστιο αριθμό βαρελιών σε όλη την έκταση της ακτογραμμής, η κατάσταση στο παραλιακό μέτωπο ήταν ελεγχόμενη.

Συνέχισα την πορεία μου προς την Πύδνα και το Κίτρος. Στην παραλία του Κίτρους, λίγο πριν το λιμάνι με έκπληξη βλέπω ένα τρακτέρ να καθαρίζει την παραλία σε όλο της το μήκος. 

Κατέγραψα σε ένα μικρό βίντεο το αποτύπωμα αυτού του καθαρισμού. 

Είναι βέβαιο πως μια δράση καθαρισμού θε ήταν σωτήρια για να καθαριστεί η παραλία και να αποδοθεί στο βλέμμα και στη φύση όπως της πρέπει.

Πέρασα το λιμάνι και επισκέφθηκα την αλυκή , όμως για κακή μου τύχη απουσίαζε ο υπεύθυνος με άδεια. Έτσι, επέστρεψα στο Μακρύγιαλο και συνάντησα τον Φρέντυ στο σπίτι του. 

Fredy Smith Γερμανός που έγινε Έλληνας και ζει τριάντα χρόνια σε αυτόν τον τόπο που αγαπά όσο λίγοι. Τον υπηρετεί με όλο του το είναι. Καθαρίζει, φωτογραφίζει και τα βάζει με τα κακώς κείμενα και τους καιροσκόπους και ωχαδελφάκιδες της κοινωνίας μας. Μου μίλησε για όσα ζει, για όσα τον ταλαιπωρούν και για όσα ονειρεύεται. Κατά τις 2 ήρθε και ο Γιάννης και κινήσαμε και πάλι για τον προορισμό που δεν μπόρεσα να φτάσω μόνος.

Δηλώσαμε στο γραφείο κίνησης της αλυκής τον σκοπό της επίσκεψής μας και περάσαμε για να δούμε από κοντά τις εικόνες της θλίψης και της ντροπής.

Θλίψης για την αδιαφορία των επαγγελματιών για το κακό που κάνουν στον τόπο που τους θρέφει και ντροπής για το κλείσιμο του ματιού όλων των αρμοδίων υπηρεσιών που επιτρέπουν αυτές τις πρακτικές της ανομίας.  

Σε μια απόσταση περίπου 300 μέτρων από το αλάτι της αλυκής, έχει φτάσει ο καθαρισμός του μηχανήματος. Λίγο πριν τις "πόρτες " που τροφοδοτούν με θαλασσινό νερό την αλυκή έχει σταματήσει αυτή η ας το πούμε απόπειρα καθαρισμού. 

Οι εικόνες που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικές για το τι επικρατεί από εκείνο το σημείο και έπειτα.

Δεν χρειάζεται  να πούμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να απομακρυνθεί αυτός ο τρομακτικός αριθμός βαρελιών από εθελοντές και δίχως μηχανική υποστήριξη.

Αυτό που παραδεχθήκαμε και οι τρεις μας, είναι πως ο Φορέας Διαχείρισης Προστατευμένων Περιοχών Θερμαϊκού και οι συνεταιρισμοί μυδοκαλλιεργητών πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να απομακρύνουν τα βαρέλια. Κατόπιν μπορούμε να παρέμβουμε με κάλεσμα εθελοντών, να αναλάβουμε δράση καθαρισμού από τις αλυκές μέχρι το φανάρι. 

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, γιατί αν δεν γίνουν άδικος κόπος ο όποιος καθαρισμός. Σύντομα η κατάσταση θα είναι και πάλι το ίδιο τραγική.

Όπως μου περιέγραψαν ο Fredy  και ο Γιάννης, δυο χρόνια πριν, με την βοήθεια μηχανημάτων της αλυκής είχαν καθαρίσει το τόπο. Και όμως η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη από ποτέ.

Όπως περιγράφει και το ρεπορτάζ  του pieriasocial, στην επερώτηση του ΚΚΕ για το θέμα στη Βουλή των Ελλήνων  γίνεται η αναφορά ότι  "η συγκεκριμένη ακτή, που κατά πολλούς αποτελεί τη χειρότερη σε όλη την Ελλάδα, “βασιλεύει” μόνο το πλαστικό. Είναι χαρακτηριστικό πως στα αποτελέσματα έρευνας σε 22 παραλίες της Μεσογείου, που δημοσιεύτηκε το 2018, στο πλαίσιο του “Interreg Med ACT4LITTER”, η υψηλότερη πυκνότητα απορριμμάτων 12.896 αντικειμένων / 100 τ.μ. καταγράφηκε στην περιοχή Αλυκές (!), ενώ η μέση πυκνότητα απορριμμάτων ήταν 1.048 αντικείμενα /100 τ.μ." 

 Πολύτιμη εμπειρία αυτή η επίσκεψη. Μου προσέφερε τη γνωριμία με έναν εξαιρετικό  συνοδοιπόρο και πλέον φίλο, τον Φρέντυ, που μαζί με τον Γιάννη θα είναι το σημείο αναφοράς μου κάθε φορά που θα κοιτώ απέναντι από το Σπίτι του Φύλακα της αλυκής. Θα ξέρω πως μαζί τους θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε όσους χρειάζονται για να βρεθεί λύση και να σταματήσουν να έρχονται βαρέλια και  δίχτυα μυδοκαλλιέργειας,  σχοινιά , τριχιές και ματάφια που γεμίζουν τις παραλίες μας και  ρυπαίνουν ασύστολα τους βυθούς, τις θάλασσες και την ζωή μας την ίδια.

Σώσε τη γειτονιά σου....

 Πριν από λίγα χρόνια, γνώρισα σε μια παρουσίαση δίσκου  τον Σούλη Λιάκο. Ο Σούλης, εκτός από συνθέτης, ποιητής, φαρμακοποιός, είναι και ένας άνθρωπος που με οδήγησε στη δράση καθαρισμού του τόπου που ζω, γιατί κάθε Κυριακή που βόλευε ο καιρός, μαζί με την ομάδα εθελοντών, καλούσε όσους ήθελαν να καθαρίσουν ένα σημείο της Βέροιας που είχε πολλά σκουπίδια. Το πριν και το μετά, η χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων που δημιουργούσαν την ομορφιά του μετά, ήταν η έμπνευση να κάνω κάτι για τον τόπο που ζω.

Ξεκίνησα να καθαρίζω το παραλιακό μέτωπο του Αγγελοχωρίου από το λιμάνι  μέχρι το μπουγάζι της αλυκής. Με βασικό σημείο καθημερινής δράσης, το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής.

Ήρθε ταυτόχρονα αυτή δράση με την παρουσία της ομάδας Save Your Hood στο στερέωμα του Facebook και το κίνημα των εθελοντών καθαρισμού που με ενθουσιασμό ποστάρει τις δράσεις του σε κάθε γειτονιά που υπάρχουν σκουπίδια.

Μπήκα από την πρώτη στιγμή στις γραμμές και συμμετέχω ενεργά κάθε σαββατοκύριακο στις δράσεις του δήμου μας.

Από Αρχές Φεβρουαρίου έγιναν 8 εξορμήσεις με απίστευτα αποτελέσματα σε όγκο σκουπιδιών.

 Παραλία Αγγελοχωρίου

Παραλία Αγγελοχωρίου

Λιμνοθάλασσα Αγγελοχωρίου

Λιμνοθάλασσα Αγγελοχωρίου

Λιμνοθάλασσα Αγγελοχωρίου

Πάλιουρα Επανωμής 

Δρόμος προς το κιόσκι Αγγελοχώρι

Δρόμος προς το κιόσκι Αγγελοχώρι

Κιόσκι Θέα Αγγελοχωρίου

Όρμος Αγγέλων στην αυλή του κου Κοσμίδη

Όρμος Αγγέλων το ανέβασμα

Όρμος Αγγέλων Συλλογή βαρελιών μυδοκαλλιέργειας 

Πρώην Πλαζ ΕΟΤ  Αγία Τριάδα

Πρώην Πλαζ ΕΟΤ Αγία Τριάδα

Πρώην Πλαζ ΕΟΤ ογκώδη

Λιμάνι Αγγελοχωρίου

Πανοραμική  από τον άθλο στον Όρμο Αγγέλων Το πρώτο βαρέλι πήρε το δρόμο προς την αποκομιδή

Μνήματα Αγγελοχωρίου πριν 

Μνήματα Αγγελοχωρίου μετά.

Σήμερα κατά τη διάρκεια του καθαρισμού μπροστά από την πάλαι ποτέ πλαζ του ΕΟΤ παρατήρησα κάτι που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί. 

Σε δέκα περίπου τετραγωνικά ήταν αυτός ο όγκος σχοινιών και πλαστικών. Σκέψου πόσα θα είναι σε όλη την έκταση... Και με μια ποιο προσεκτική παρατήρηση, όση είναι η άμμος, τόσοι είναι και κόκκοι μικροπλαστικών  ανάμεσα στους κόκκους της άμμου. 

Αν δεν κάνουμε κάτι για να σταματήσει η παραγωγή και χρήση πλαστικών, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει γυρισμό αυτή η κατάσταση.

Τελειώσαμε τη δράση και μετά τη φωτογράφιση με φωνάζει η Αγγελική  - ψυχή του εθελοντισμού στο δήμο μας - και μου παρουσιάζει το δώρο της για το Σπίτι του φύλακα.

Είναι οι παρακάτω υπέροχες πινακίδες που κοσμούν πλέον την αυλή του Σπιτιού.

Το δεύτερο σαλόνι μας στην αυλή του Σπιτιού ομόρφυνε  με το δώρο της Αγγελικής

Μια όμορφη παραίνεση ! Αγγελική Κανούλα ευχαριστούμε για το υπέροχο δώρο σου.

Όταν έφτασα γεμάτος χαρά να τις τοποθετήσω, είδα κάτι που δεν πίστευα στα μάτια μου.

Αυτό που βλέπετε στο βίντεο, κάποιος νοικοκύρης, παραμονές αποκριάς και Καθαράς Δευτέρας,  μας άφησε τα δώρα του.

Μόνο κάποιος κακεντρεχής άνθρωπος θα τολμούσε κάτι τέτοιο. 

Να έρχονται φίλοι εθελοντές από όλοι την πόλη να καθαρίζουν τον τόπο σου και εσύ επιδεικτικά να πετάς στα μούτρα τους τις βρωμιές σου. 

Αρρώστια! 

Θα σου ευχηθώ περαστικά.

Εμείς, θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε. 

Θα καθαρίσουμε ότι βρώμισε και θα συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα που μας κρατά ζωντανούς σε μια χώρα που παραπαίει και κλυδωνίζετε. 

Είναι ο τρόπος να διαμαρτυρηθούμε για όσα ζούμε και δείχνουμε το δρόμο για το πως πρέπει να αλλάξουμε.

Είμαστε το εμείς μπροστά στο εγώ σας!

Είμαστε το χαμόγελο μπροστά στο θυμό!

Είμαστε η επιμονή μπροστά στην παραίτηση!

Είμαστε εμείς που παλεύουμε να σώσουμε τις γειτονίες μας, τις παραλίες μας, τη χώρα μας  δίχως ανταλλάγματα  και ανταμοιβές.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο!

ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

-          Καλημέρα σας! Γιατί δεν φοράτε μάσκα εδώ μέσα;

-          Μα είμαι ήδη 18 ώρες εδώ. Θα είχα σκάσει! Όταν βγαίνω έξω από το θάλαμο νοσηλείας, ή έρχεται κάποιος, τη φορώ. Όπως θα κάνω και τώρα.

-          Καλώς. Μόνο έτσι θα μας προστατέψετε και θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Παππού, τι κάνεις εσύ; Πως είσαι;

-          Για τα χρόνια μου και την κατάστασή μου, καλά είμαι. (και το λέει αυτό, μετά από 24 ώρες νοσηλείας με πίεση που έχει κατέβει μέχρι και  60-40, με νεφρική ανεπάρκεια, με σάκχαρο 300, να έχει δεχθεί υγρά πάνω από 5 λίτρα και να μην έχει βγάλει σταγόνα, με έντονους διαρκείς πόνους στην κοιλιακή χώρα και σύμφωνα με την γνωμάτευση του καρδιολόγου η κεντρική του αρτηρία έχει απόφραξη 80 – 90 %)

-          Τι ευγενική μορφή! Πατέρας σας είναι; Μην ανησυχείτε, θα περάσουν σε λίγο οι γιατροί και θα βρουν λύση.

Λέει η -  μάλλον -  προϊσταμένη της καρδιολογικής κλινικής και φεύγει.

Έρχονται οι γιατροί, δύο και 4 ασκούμενοι. Τον εξετάζουν και ακούω τον πατέρα μου να  φωνάζει πως πονά πολύ όταν τον πατούν στην κοιλιά.

Σε λίγο βγαίνουν και μου ανακοινώνουν πως θα μπει χειρουργείο. Πολύ πιθανόν να έχει σκάσει το έντερο που έχει νεκρωθεί λόγο ελλιπούς  αιμάτωσης από τη χαμηλή πίεση.

Έρχονται δυο χειρουργοί και η αναισθησιολόγος, όλοι τους νεότατοι. Με ενημερώνουν πως είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αντέξει το χειρουργείο. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.

Απαντώ πως η επιθυμία, τόσο του πατέρα μου, όσο και δική μου, είναι να πεθάνει με αξιοπρέπεια και όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο.

Στην ενημέρωση της αναισθησιολόγου για τους κινδύνους της νάρκωσης  – ως όφειλε να την κάνει – της απαντώ πως εύχομαι να φύγει σε αυτή τη φάση.

Τις τελευταίες ώρες που είμαι μαζί του, έχει πέσει σε επιθανάτιο ρόγχο 3 φορές. Δεν έχω ψευδαισθήσεις να αλλάξει η κατάσταση.

Βρίσκεται σε πλήρη διαύγεια, επικοινωνούμε τις στιγμές που για λίγο το ξεχνά ο πόνος και υπάρχουν στιγμές που αστειευόμαστε με την κατάσταση των χεριών του που έχουν μελανιάσει από τα πολλά τρυπήματα. Θυμόμαστε στιγμές από τα παλιά. Ανάμεσα στα λέλε που συνεχώς ψιθυρίζει, λέλε Μάικω που φωνάζει σε κορύφωση του πόνου, του δίνω τρεις γουλιές νερού για να βρέξει το στόμα του που στεγνώνει διαρκώς, σκουπίζω το μέτωπο που γίνεται μούσκεμα από τον ιδρώτα, και αλλάζουμε στάση κάθε που θέλει να ξεπιαστεί. Με δική του προσπάθεια κυρίως ανασηκώθηκε και προσπάθησε να δώσει λίγα ούρα. Τίποτα, ελάχιστες σταγόνες.

-Φτάνει τόσο. Τίποτα δε δουλεύει. Γιατί δεν φεύγω;

Του πιάνω το χέρι και μένουμε σφιχτά δεμένοι μέχρι το επόμενο κύμα πόνου.

Αγαπηθήκαμε πολύ αυτές τις ώρες και ήταν δώρο ζωής για μένα. Ήρεμος περίμενα τη στιγμή της λύτρωσης που δεν ερχόταν.

Όταν πήγαμε στη χειρουργική κλινική, στα λίγα λεπτά μέχρι να τον ετοιμάσουν και να φύγει για το χειρουργείο, τον αποχαιρέτισα και κρατώ τη μορφή του μέσα μου εκείνης της στιγμής. Με το υγρό και  γαληνεμένο βλέμμα. Εκείνο που ξέρει πως ήρθε το τέλος και είναι καλό.

Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα τον αντικρίσω μετά από μιάμιση ώρα, από τη στιγμή που υπέγραψα πως συναινώ σε αυτή την ιατρική πράξη.

Μπήκα στο θάλαμο νοσηλείας – όχι στην εντατική – όπου υπάρχει το σώμα του πατέρα μου, με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σε τέτοιο βαθμό  που δεν αναγνωρίζεται.

Δεμένο το σαγόνι του με σχοινί από το λαιμό του. Η μύτη του τραβηγμένη προς τα πάνω. Μια βάναυση πράξη με βίαιο τρόπο που κατέστρεψε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Άντεξε μου λένε το χειρουργείο. Θα δούμε πως θα πάει μέχρι το βράδυ και αν αντέξει θα το κλείσουμε. Η κοιλιά του είναι ανοιχτή για να ελέγχουμε την πορεία του εντέρου. Αν ανταποκριθεί, τότε θα έχει γλυτώσει το κίνδυνο.

Ζαλισμένος από την εικόνα και σε απόλυτο σοκ, δεν μπόρεσα να διαχειριστώ με καμιά λογική επεξεργασία των νέων δεδομένων και έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο.

Τον πατέρα μου τον αποχαιρέτησα την ώρα που τον πήραν για το χειρουργείο.

Αυτό το κακοποιημένο σώμα δεν είναι δικό του.

Είναι αποτέλεσμα ιατρικών πρακτικών και όσων ορίζει το ιατρικό πρωτόκολλο, αδιαφορώντας για το σύνολο της εικόνας και αντιμετωπίζοντας μόνο το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Σκοπός της ιατρικής είναι η βελτίωση της υγείας του ανθρώπου, η αντιμετώπιση των ασθενειών και η κατά το δυνατόν απάλειψη του πόνου.

Στην περίπτωση του πατέρα μου, ζητούσαμε μόνο το τελευταίο. Να πονά λιγότερο και να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο.

Με τον  τρόπο τους, δεν πόνεσε καθόλου και σκόρπισαν τον πόνο σε όλους όσους τον αγαπούσαν.

Ποδοπάτησαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια την έκαναν θυσία στο βωμό του ιατρικού τους πρωτοκόλλου.

Μεσάνυχτα της Παρασκευής με ενημέρωσαν τηλεφωνικώς πως νέκρωσε το έντερο και σταμάτησαν την υποστήριξη. Οπότε κατέληξε.

Το Σάββατο το πρωί που πήγα για τα γραφειοκρατικά της κηδείας, βρήκα τον γιατρό που επιμελήθηκε.

Τον ευχαρίστησα για την προσπάθεια να αποκαταστήσει την υγεία του πατέρα μου, του επισήμανα όμως και όλα όσα παρέθεσα παραπάνω.

Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και θα πρέπει ο γιατρός να εξετάζει τη συνολική εικόνα και όχι μόνο το επιμέρους πρόβλημα.

Βασάνισαν έναν άνθρωπο και την οικογένειά του, δίχως λόγο και αιτία.

Ελπίζω στο μέλλον, να μην επαναλάβουν αυτές τις πρακτικές σε άλλους ανθρώπους.

Δεν θα σταθώ στην εκτίμηση φίλων και συγγενών πως όλα έγιναν για να εκπαιδευτούν οι γιατροί σε παρόμοια περιστατικά. Μακάρι να εκπαιδεύτηκαν και να σώσουν άλλους ανθρώπους, νέους  που τους έχουν ανάγκη οι οικογένειές τους και ηλικιωμένους να τους δώσουν ποιότητα στην ζωή που του μένει να ζήσουν. Όμως γιατί αυτή η βία, η βαρβαρότητα στο πιο ιερό μέλος του ανθρώπινου σώματος, στο πρόσωπο;

Γιατί θα έπρεπε να υποστεί αυτή τη βεβήλωση ο άνθρωπος που έζησε ως υπόδειγμα αξιοπρεπούς ανθρώπου;

Γεια σου Πατέρα μου.

Λάζαρε Μίχο του Αναστασίου και της Ελένης θα σε θυμάμαι με όλη μου την αγάπη.

Όσο ζω θα ζεις μαζί μου

Το Σπίτι Του Φύλακα της Αλυκής (κάποιες σκέψεις για όσα ζω)

Ανθή Θάνου Αλέξανδρος Μακρής στην παράσταση Ονειρεύομαι στο Σπίτι του Φύλακα 2 Ιουλίου 2020

Γιώργος Ψάλτης, Γιάννης Κουλούσιας, Μάριος Μακρής  με τις ¨Αλμυρισμένες Νότες" στο Σπίτι του Φύλακα 4 Ιουλίου 2020

Λίγες μέρες μετά από τις πρώτες εκδηλώσεις, λίγες μέρες πριν από αυτές που έπονται, ένοιωσα την ανάγκη να καταγράψω τις σκέψεις μου για το εγχείρημα.

αφίσα υπόλοιπων εκδηλώσεων Ιουλίου 2020

Πως ξεκίνησε, που πάει, ποιες ανάγκες καλύπτει, τι ενώνει τόσο κόσμο σε αυτή την όμορφη γωνιά του Θερμαϊκού.

Από το καλοκαίρι του 2018 που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια σαν προσωπικό στοίχημα, συνεχίζει  να είναι μια μοναχική πορεία, τουλάχιστον σε ότι αφορά την προετοιμασία του χώρου και την κάλυψη των αναγκών που υπάρχουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, υπάρχουν οι φίλοι ερασιτέχνες φωτογράφοι, όπως ο Τόμμυ Κούρτης, ο Σωτήρης Μουσλόπουλος, ο Δημήτρης Συμεωνίδης κ.α. που και μόνο η παρουσία τους είναι δύναμη μεγάλη. Πολύ περισσότερο η καταγραφή των στιγμών των εκδηλώσεων, που καταγράφονται και μένει το αποτύπωμά τους στο χρόνο να επενεργεί θετικά σε κάθε θεατή.
Αυτό που με κινητοποιεί και υπηρετώ το όνειρο, είναι η προσωπική χαρά από το αποτέλεσμα αυτών των εκδηλώσεων, που πολλαπλασιάζεται από τη χαρά των άλλων, καλλιτεχνών και θεατών - ακροατών, και επενεργεί σαν ελιξήριο ζωής.
Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες  δεν επιτρέπουν να προσβλέπει κανείς σε οικονομικά ανταλλάγματα.
Ένα κουτί στο χώρο για την ενίσχυση των καλλιτεχνών, και ένα δεύτερο, να καταθέσει κανείς ότι προαιρείται  όταν παίρνει ένα νερό, αναψυκτικό ή μπύρα από το "αναψυκτήριο" του συλλόγου, αφού απαγορεύεται - και σωστά - η πώληση τους, είναι ο μοναδικός τρόπος να καλυφθεί η μεγάλη ανάγκη των καλλιτεχνών για να μπορέσουν να επιβιώσουν στις συνθήκες οικονομικής απομόνωσης που βρίσκονται, και ο σύλλογος να βγάλει τα έξοδα του.
Οι υπόλοιπες ανάγκες καλύπτονται από τη χορηγία λίγων επαγγελματιών - εμπόρων της περιοχής μας, που εμπιστεύονται τις προθέσεις μας.
Ο φόβος μου είναι, πως θα μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτό χαμηλό προφίλ σε όλες τις εκδηλώσεις και δεν θα χαλάσει από την αθρόα προσέλευση πολλών φίλων σε κάποια εκδήλωση, που θα δημιουργήσει συνθήκες που δεν θα μπορούν να απολαύσουν. Αυτός ο αριθμός δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από 180 - 200 ανθρώπους.
Επόμενη σκέψη, πως θα μπορέσω μακροπρόθεσμα να πίσω άλλους ανθρώπους να υπηρετήσουν αυτό το όραμα. Για να υπάρχει συνέχεια, θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θα αγαπήσουν και θα υπηρετήσουν έναν σκοπό.
Ο σκοπός αυτού του εγχειρήματος είναι, να αξιοποιήσουμε τις χάρες της φύσης που υπάρχουν, να συντηρήσουμε ένα περιβάλλον δεδομένο ακροβατώντας σε γραφειοκρατικές διαδικασίας, να καλύψουμε την ανάγκη των καλλιτεχνών για χώρο που εμπνέει τη τέχνη τους και των ανθρώπων που αναζητούν τις ομορφιές της φύσης και τις δημιουργίες της ζωής.
Το αποτέλεσμα μέχρι σήμερα δείχνει πως καλύπτονται σε γενικές γραμμές αυτές οι παράμετροι και υπάρχει ένα απτό και όμορφο αποτύπωμα.
Από τη μεριά του δήμου, υπάρχει η ειλικρινής διάθεση του αντιδημάρχου πολιτισμού Παναγιώτη Τροκάνα να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση και τον ευχαριστώ πολύ.
Υπάρχει όμως ακόμη διστακτικότητα από την πλειοψηφία των κατοίκων του χωριού και των μελών του συλλόγου που είμαι πρόεδρος. Εδώ, κάτι δεν κάνω καλά και θα πρέπει να αναζητήσω τις αιτίες και να αλλάξω την κατάσταση. Για να έχει διάρκεια στο χρόνο ένα εγχείρημα σαν αυτό, θα πρέπει να αγκαλιάζεται από την τοπική κοινωνία. Φέτος είναι η τελευταία μου ευκαιρία για να το κατορθώσω.
Αυτά για την ιστορία, καταγράφονται τούτες τις μέρες που δεν είναι τόσο πιεστικές οι συνθήκες.
Έχω διαπιστώσει πως ωφελούν οι σκέψεις όταν καταγράφονται, γιατί έπεα πτερόεντα... 

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

«Μήτε νέος τις ων μελέττω φιλοσοφείν, μήτε γέρων υπάρχων κοπιάτω φιλοσοφών. Ούτε γαρ άωρος ουδείς  εστίν ούτε πάρωρος προς κατά την ψυχήν υγιαίνον. …

Που σημαίνει… Όσο είναι νέος κανείς να μην αργοπορεί να φιλοσοφήσει κι όταν γεράσει να μην καταπονείται φιλοσοφώντας. Γιατί κανείς δεν είναι ανώριμος ούτε υπερώριμος για εκείνο που φέρνει την υγεία της ψυχής.»

Ανακάλυψα τα καλά της Επικούρειας φιλοσοφίας, όντας μεσήλιξ.

Αφού είχα διανύσει μια μεγάλη απόσταση από την ημέρα που γεννήθηκα, υπηρετώντας στόχους και σκοπούς και αναζητώντας το νόημα της ζωής.

Αφορμή για να σας παρουσιάσω τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό το ζήτημα, στάθηκε ένα ντοκυμαντέρ του Τσάρλι Τσάπλιν, που γυρίστηκε αρχές και τέλος της δεκαετίας του 1930 στο Μπαλί. 

https://www.youtube.com/watch?v=fjHdPwAzgE8

Κατά την πρώτη του επίσκεψη, ενθουσιασμένος από τον τρόπο ζωής των κατοίκων, παρέτεινε τη διαμονή του κατά πολύ και αποφάσισε να καταγράψει την καθημερινότητά τους.

 Αποικία των Ολλανδών εκείνα τα χρόνια το νησί της Ινδονησίας.

 Η διαπίστωση πως η φτώχεια και η σκληρή καθημερινότητα δεν στερούσε το χαμόγελο από τα χείλη των ανθρώπων. Η γύμνια του σώματος δεν έκανε έκφυλη την ζωή τους. Η συμμετοχή τους σαν χορευτές – τριες, μουσικοί  στις γιορτές ήταν με διάθεση χαράς και όχι γιατί θα έπαιρναν κάποια αμοιβή, τον έβαλαν να αναρωτηθεί, πόσο διαφορετική είναι η ζωή των καλλιτεχνών στη δύση που στο βωμό της φήμης και του κέρδους, έχουν απολέσει το χαμόγελο και το δρόμο προς την ευτυχία. Λίγα χρόνια αργότερα, στη δεύτερη επίσκεψη, όλα είχαν αλλάξει. Ο δυτικός τρόπος ζωής, είχε επιβάλει τους κανόνες του. Οι γύμνια είχε καλυφθεί με ρούχα, το χαμόγελο είχε αντικατασταθεί από την αμοιβή, μιας και οι καλλιτέχνες έγιναν ποια επαγγελματίες, τα αυτοκίνητα που είχαν ξοδέψει μια περιουσία για να αγοράσουν οι Μπαλινέζοι, είχαν γίνει κοτέτσια, αφού δεν είχαν χρήματα για βενζίνη να τα κυκλοφορήσουν.

Ένας άλλος σκοπός είχε κυριεύσει τους ανθρώπους σε αυτό το νησί.

Αυτός που έχουμε και στη δύση. Να κατέχουμε πράματα και να αναζητούμε την ευτυχία στον πλούτο.

Όταν τελείωσε, αναρωτήθηκα ποιος είναι ο δικός μου σκοπός;

Τι με κινητοποιεί στην ζωή;

Ποια από όσα έκανα τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν γιατί το επεδίωξα, δηλαδή στοχευμένα  με προγραμματισμό μακρόπνοο και βασική επιθυμία σαν σκοπό ζωής;

Είχα σκοπό;

Θα μου επιτρέψετε αυτή τη μικρή καταγραφή ως απαραίτητη για να γίνει κατανοητή η σκέψη μου. Και αν φανεί σαν κομπασμός, να με συγχωρέσετε εκ των προτέρων.

Ασφαλιστής άνθρωπος , ηθοποιός δεν το επεδίωξα να γίνω, δεν είχα σκοπό στην ζωή μου να γίνω και όμως έγινα.  Και συμμετείχα σε δύσκολες  παραστάσεις, σε ειδικούς χώρους σαν το Παλιό Σανατόριο στο Ασβεστοχώρι, και στο τόπο μαρτυρίου στο Χορτιάτη, στο Μπεν Σουσάν,  αλλά και σε θεατρικές σκηνές με πλήθος θεατών. 

Ένοιωσα τη χαρά της δημιουργίας και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου.

Πρόεδρος σε πολιτιστικό σύλλογο, ούτε που το φανταζόμουν – βγάζω φλύκταινες στη λέξη πρόεδρος – και όμως έγινα και προσπαθώ  να δώσω πίσω στην κοινωνία που ζω, το ισότιμο αυτού που έχω ωφεληθεί. Και απολαμβάνω καθημερινά τη χαρά από τις δημιουργίες των παιδιών.

Αγαπώ να ακούω μουσική από παθιασμένους ανθρώπους. Όμως να το μοιράζομαι σε ένα φυσικό περιβάλλον όπως το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής Αγγελοχωρίου, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου. Έτσι βρέθηκα οικοδεσπότης τόσων καλλιτεχνών και επισκεπτών που μαζί θα έχουμε να θυμόμαστε εξαιρετικές στιγμές, που δεν χρειάστηκε καμιά οικονομική σύμβαση για να γίνουν.

Γιατροπορεύω τις πληγές της ψυχής μου σκαλίζοντας ξύλα και ανοίγοντας πληγές στο σώμα – γιατί τώρα γνωρίζω, πως αυτές που γιατρεύονται δύσκολα είναι της ψυχής. Όλα αυτά τα έργα που προέκυψαν από αυτή μου την ενασχόληση, έγιναν δώρα συμβολικά και πρεσβευτές φιλίας και εκτίμησής μου, άλλων ανθρώπων, που με κάποιον τρόπο με άγγιξαν και άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στη δική μου ζωή.

Γεύομαι και απολαμβάνω τις χαρές της ζωής μέσα από τη δημιουργία και συμμετοχή στα κοινά και όχι ομφαλοσκοπώντας κατά μόνας.

Κοινό γνώρισμα όλων. Καμιά από αυτές  τις δραστηριότητες δεν είχε σκοπό να ενισχύσει την οικονομική μου κατάσταση. Ίσα – ίσα την επιβάρυνε κιόλας. Καμία από αυτές τις δραστηριότητες δεν προέκυψε επειδή το επεδίωξα. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα άλλων και δεν αντιστάθηκα αρνούμενος, προβάλλοντας την οικονομική μου κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά και χάρη στη συμμετοχή μου σε όλες αυτές τις προσκλήσεις – προκλήσεις,  νοιώθω πλήρης και ευτυχής.

Αντιλαμβάνομαι πως η  Τετραφάρμακος που μου δόθηκε από τους φίλους και συνοδοιπόρους στον Κήπο Θεσσαλονίκης, όλα αυτά τα χρόνια,  με θωράκισε απέναντι στις μεγάλες αγωνίες της ζωής και αφέθηκα ελεύθερος να αρμενίζω στις μικρές χαρές τις καθημερινότητας.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, πως ο σκοπός της ζωής είναι μια προσωπική υπόθεση του κάθε ατόμου. Διαφέρει και προσαρμόζεται στην ηλικία και στο γνωστικό επίπεδο του καθενός, ανάλογα με τον τόπο, το χρόνο, την κοινωνική του ένταξη και το περιβάλλον που ζει.

Έχω την αίσθηση πως όταν εγκλωβιζόμουνα στην επίτευξη κάποιου στόχου, ήταν σαν να μεγάλωναν οι παρωπίδες μου και εστιάζοντας τις προσπάθειες στην επίτευξή του, έχανα το ενδιαφέρον μου από άλλα εξ ίσου πολύτιμα της ζωής μου στοιχεία.

Έτσι, όταν στόχευα να προσφέρω καλύτερο βιοτικό επίπεδο στην οικογένειά μου, στοχεύοντας στην επαγγελματική μου ανέλιξη, το μόνο που κατάφερα ήταν να ανέβω επαγγελματικά και να μην έχω οικογένεια. (Και βέβαια δεν είναι ο κανόνας η περίπτωσή μου, ο κάθε ένας έχει το δικό του τρόπο να αναζητά το νόημα της ζωής.)

Δεν μπορεί στο όποιο επαγγελματικό μέλλον και στο  χτίσιμο καριέρας,  να θυσιάζεται η οικογενειακή ζωή και να απουσιάζει ένας γονιός από την ζωή του παιδιού του. Θα πρέπει να βρει τις ισορροπίες και να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές.

Κάποτε, ακολουθώντας τους κοινωνικούς κανόνες, επεδίωκα να έχω καλή εξωτερική εμφάνιση, με προσεγμένα ρούχα, κοστούμι, γραβάτα, κτλ. Κυνηγώντας την εφήμερη οικονομική προσέγγιση της ζωής, δεν έμενε χρόνος – ίσως δεν υπήρχε και η γνώση – για να ανακαλύψω νέους τρόπους σκέψης και τον πλούτο της γνώσης τόσων σοφών, που θα μου έδινε ένα διαφορετικό σημείο θέασης της ζωής.

Σίγουρα, η γνώση δεν αποτελεί σκοπό, αλλά είναι το μέσο για την εξασφάλιση του ευ ζην.(Αντισθένης)

Δεν μπορείς να έχεις ισορροπημένη ζωή όταν στοχεύεις στην εξωτερική σου εμφάνιση αδιαφορώντας για την πνευματική σου κατάρτιση και το αντίθετο.

Ο σκοπός της ζωής δεν είναι να πας με την πλειοψηφία, αλλά να ζεις σύμφωνα με τον νόμο του θεού που έχεις μέσα σου και ο οποίος λέγεται συνείδηση.( Μάρκος Αυρήλιος)

Με λίγα λόγια, τόσα ήξερα, αυτά έκανα. Τα λούστηκα, τα γεύτηκα, μα βρήκα τρόπο να αντισταθώ και να βρω το δικό μου δρόμο προς την πληρότητα της ζωής.

Μίλησε μέσα μου και ο λόγος του ποιητή.

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις,

Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς,

Μη την εξευτελίζεις μες στην πολύ συνάφεια του κόσμου

Μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες»(Καβάφης) 

 Ανακάλυψα πως η ευτυχία δε βρίσκεται μέσα στα πράματα, στα αντικείμενα (αυτοκίνητα,  σπίτια, κτλ,) αλλά στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους που αγγίζουν την ζωή μου και διαμορφώνουν την καθημερινότητά μου. Βρίσκεται στη γνώση των ανθρώπων πως  πρέπει να σκύψω πάνω στα βιβλία για να την κάνω κτήμα μου, διαλέγοντας αυτά που γεμίζουν την ύπαρξή μου και ζυγίζοντας όσα ιντριγκάρουν την σκέψη μου, συζητώντας με ανθρώπους που αναζητούν στην ίδια κατεύθυνση τη δική τους αλήθεια.

Μια τέτοια αλήθεια είναι για μένα και αυτή η σκέψη του Μάξ Στίρνερ

«Εκείνοι που λένε ότι έχουν βάλει ένα ορισμένο σκοπό στην ζωή τους, λένε, χωρίς να το γνωρίζουν, μεγάλη ανοησία, διότι μοναδικός σκοπός της ζωής τους είναι αυτή η ίδια η ζωή.»

Όμως!

Κάπου, πριν από χρόνια είχα διαβάσει. 

« Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπηθεί. Τα πράματα έγιναν για να χρησιμοποιηθούν. Το ότι βρισκόμαστε σήμερα σε μια χαοτική κατάσταση στις σύγχρονες κοινωνίες, είναι γιατί αγαπήσαμε τα πράματα και χρησιμοποιήσαμε τον άνθρωπο.»

Νοιώθω πως αν βάλω σκοπό της ζωής μου να μη αγαπώ τα πράματα αλλά τους ανθρώπους, και να προσπαθήσω να  αντιστρέψω αυτή την κατάσταση τουλάχιστον στο περιβάλλον που ζω, τότε θα είμαι ευτυχής! Δουλεύοντας για αυτόν το σκοπό θα έχει νόημα η ζωή μου.

Επίσης, αν βάλω σαν σκοπό της ζωής μου να ζω προσπαθώντας να ακολουθήσω τον κανόνα της Επικούρειας φιλοσοφίας, επίσης νοιώθω  υπέροχα μέσα μου. Και στην σκέψη μόνο.

Αν βάλω σκοπό της ζωής μου να αναζητώ τη χαρά στις μικρές στιγμές της ζωής, δηλαδή:

- Να νοιώσω τη δύναμη της φύσης καθώς σκύβω σε μια πηγή να ξεδιψάσω. 

- Καθώς γεύομαι τους καρπούς της.

 - Καθώς ακούω το κελάηδισμα των πουλιών ένα ανοιξιάτικο πρωινό.

- Όταν μυρίζω την πανδαισία των αρωμάτων καθώς μαζεύω τα βοτάνια της

- Όταν βλέπω ένα μανιτάρι να ξεδιπλώνει την ομορφιά του μέσα σε λίγες ώρες.

- Όταν ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τον φλεγόμενο Χορτιάτη και ακούω το μουρμουρητό των κοχυλιών στην παραλία του Αγγελοχωρίου.

- Στην αγκαλιά ενός ευχαριστώ.

- Στο χαμογελαστό πρόσωπο ενός παιδιού. 

- Στα μάτια ενός φίλου που του εμπιστεύτηκα κάτι.

- Στο δάκρυ των γονιών την ώρα του αποχωρισμού.

- Στο χάδι του παιδιού μου.

- Στο φιλί της αγαπημένης μου όταν μου λέει καλημέρα, καλή δουλειά.

Διαπιστώνω λοιπόν, πως όταν ο σκοπός της ζωής μου περιλαμβάνει και τους άλλους ανθρώπους, αποκτά νόημα και ουσία η ύπαρξή μου και όταν αφορά μόνο το άτομό μου, είναι μάταιο και ανώφελο να έχω κάποιο  σκοπό.

«Ταύτα ουν και τα τούτοις συγγενή μελέτα προς σε αυτόν ημέρας και νυκτός προς τον όμοιον σεαυτώ, και ουδέποτε ουθ’ ύπαρ ούτ’ όναρ διαταραχθήση, ζήση δε ως θεός εν ανθρώποις. Ουθέν γαρ έοικε θνητώ ζώω  ζων άνθρωπος εν αθανάτοις αγαθοίς….

 Που σημαίνει …Αυτές και παρόμοιες σκέψεις να κάνεις μέρα και νύχτα, μόνος σου και με ομοίους σου και ποτέ δε θα ταραχθείς στον ύπνο σου ή στο ξύπνιο σου και θα ζήσεις σαν θεός ανάμεσα στους ανθρώπους. Γιατί διόλου δε μοιάζει με ζώο θνητό ο άνθρωπος που ζει μέσα σε αθάνατα αγαθά.»

Βαγγέλης Μίχος

22 Ιανουαρίου 2020

Υ.Σ.1 Η εισαγωγή και ο επίλογος είναι από την επιστολή του Επίκουρου προς Μενοικέα. (Επίκουρος Ηθική σε μετάφραση Γιώργου Ζωγραφίδη, εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑ)
Υ.Σ. 2 Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη συμμετοχή μου στο 10ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας φιλοσοφίας, που θα γίνει στην Αθήνα 8 & 9 Φεβρουαρίου.

Από το Σάββατο 6 Ιουνίου, θα υπάρχει και αυτό το βίντεο.

Γενέθλιος ημέρα

Το Σώμα

Αργά αργά κατέρχεται του σώματος η παρακμή
τί νόμιζες;
πως θα 'ρχονταν σα γράμμα
κάτι σαν κλήση, σαν εξώδικο,
μια κι έξω να θρηνήσεις το κακό
ή απόπληκτος να πέσεις;
Αργά γίνεται.
Από μια άσπρη τρίχα ξεκινά
που κιόλας στην αρχή την καμαρώνεις.
Από ένα κρέμασμα εδώ κι εκεί
μια χαρακιά δίπλα στο μάτι.
Κι ύστερα να και η φούσκα που σε προδίδει
και βρέχεσαι όταν γελάς
κι ύστερα να το δέρμα ερημώνει,
ας ήταν άσπρες θα πεις, και ας μένανε,
και μετά ετούτο κι εκείνο
που τελειωμό δεν έχουν
μικρά μικρά κάθε φορά,
δεν δίνεις πάντα σημασία
και ίσως αυτό,
ίσως αυτό είναι:
Δεν είναι ύπουλο το γήρας που έρχεται αργά,
σπλαχνικό είναι,
και να βλογάς αυτήν του την υπομονή
που δεν εκδιώκει εκείνο το  μικρό παιδί
που πάντα μένει εντός σου.

Μόντη Κατερίνα


Για να καλοπιάσω το παιδί  που κρύβω μέσα μου, το παρακάτω τραγούδι του αγαπημένου - φίλου πλέον - Σούλη Λιάκου.

Καλώς όρισα στην εφηβεία των γηρατειών!

ω λέλε! Βασίλης Νιτσιάκος Σούλης Λιάκος , Μάκης Σεβίλογλου

Μεγάλωσα σε έναν ευλογημένο τόπο σε δίσεκτα χρόνια.

Τ' Ασπρόγεια Φλωρίνης.

Όχι τόσο βαριά δίσεκτα όσο τα χρόνια των προγόνων μου, μα δίσεκτα.
Αν κοιτούσα το βορρά, κύματα έρχονταν στα βλάχικα από το Νυμφαίο.
Αν κοιτούσα το νοτιά, Αρβανίτικα αντηχούσαν από το Λέχοβο.
Άκουγα τη γιαγιά μου, τον παππού μου, ντόπια η λαλιά τους.
Ρίζες αρβανίτικες από τη πλευρά της μιας γιαγιάς, με κρατούσαν κοντά στους Λεχοβίτες.
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, όλο μου το σόι ανέβαινε το δρόμο για το Νυμφαίο, όπου δούλευαν στην αναστήλωση του οικισμού. Κάθε που πήγαινα μαζί τους, αντηχούσε στα αυτιά μου η άγνωστη γλώσσα των Βλάχων.


Στα έντεκα μου και μέχρι τα δεκατέσσερα, στις σχολικές διακοπές, ακολουθούσα τον παππού μου, δύο ώρας δρόμο κάθε πρωί και δυο ώρες η επιστροφή, Ασπρόγεια -Νυμφαίο. Ήταν καλός μάστορας στα καλντερίμια και τις ξερολιθιές και είχε συνεχώς δουλειά για να φτιάχνει τα καλντερίμια και τα ξεροντούβαρα που τα χάλαγε ο χρόνος και ξεκοίλιαζε τις αυλές των σπιτιών.
Λιγοστοί οι κάτοικοι του Νυμφαίου εκείνα τα χρόνια και μόνο το όραμα λίγων ανθρώπων με πρωτεργάτη τον μπάρμπα Γιάννη Μπουτάρη, ανέστησαν ένα εγκαταλελειμμένο  τόπο. Μα θα θυμάμαι σε όλη μου την ζωή τις εκφράσεις, τα λόγια, την υπερήφανη στάση αυτών των λίγων ανθρώπων που παρέμειναν στο τόπο τους και κράτησαν την εστία τους αναμμένη, καθώς τους άκουγα στο καφενείο - μπακάλικο - κουρείο του Ναύαρχου.

Από την μεριά του νοτιά, παραμονές του προφήτη Ηλία ξεκινούσαμε μπουλούκια οι Ασπρογείτες, να βρεθούμε στον εσπερινό του ξωκλησιού στο Λέχοβο.
Στρώναμε τις βελέντζες κατάχαμα και κοιμόμασταν  με ταβάνι τον έναστρο ουρανό. Μιλιούνια ο κόσμος και ανάμικτες οι λαλιές των ανθρώπων προσεύχονταν στο ίδιο Θεό να τους δώσει λύση σε όσα τους βασάνιζαν. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο τους έδινε το χαμόγελο στο σήμερα.  Μετά την πανήγυρη του Αη Λια, παίρναμε το δρόμο της επιστροφής με γέλια και χαρές τα παιδιά, με το βάρος της δουλειάς και των υποχρεώσεων της καθημερινότητας οι μεγάλοι.
Όλα τούτα ήρθαν στη θύμησή μου ακούγοντας τραγούδια που γράφτηκαν τα λόγια από έναν Βλάχο, τον Βασίλη Νιτσιάκο και οι μουσικές από έναν Αρβανίτη, τον Σούλη Λιάκο.
Κοντά τους, με μουσική, ερμηνεία, παραγωγή και ο Μάκης Σεβίλογλου.

Οι τρεις υπέροχοι ! Σούλης Λιάκος, Μάκης Σεβίλογου, Βασίλης Νιτσιάκος

Δεν γνώριζα κανέναν τους , ώσπου άκουσα ένα τραγούδι τους.

Ακούστε το, πριν συνεχίσετε. Από την μαγική φωνή της Μαρίας Δαύκα. (Τραγουδά το ίδιο όμορφα, όπως παίζει Bajan.)

Το άκουγα και ανάβλυζαν δάκρυα από τα μάτια μου. Ταξίδευα σε χρόνους παλιούς και ξεχασμένους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα που γράφοντας τούτες τις σκέψεις, ακούω το cd με τα τραγούδια που μιλάνε στο συναίσθημα, μου ξυπνούν μνήμες, σκαλίζουν στάχτες και βρίσκουν κάρβουνα αναμμένα να σπινθηροβολούν και να μου προσφέρουν συγκινήσεις ζεστές και οικίες. 

Έτσι, αναζήτησα τον βασικό υπαίτιο αυτής της γλυκιάς αναστάτωσης, τον Σούλη Λιάκο και του έστειλα το εξής μήνυμα:

"Ευχαριστώ πολύ κύριε Λιάκο! Με μάγεψε το ωχ Λέλε και είπα να έρθω λίγο πιο κοντά σε έναν από τους βασικούς συντελεστές του. Έχω και από παλιότερα τραγούδια σου απωθημένα και είπα να χτυπήσω την πόρτα σου. Καλή συνέχεια σε ότι επιθυμείς να γίνει." 

Ανταλλάσσοντας πληροφορίες, διαπιστώνω πως κατάγεται από το Λέχοβο.

Έτσι, έφτασε η πρόσκληση στην παρουσίαση του δίσκου και της έκδοσης, στην αποθήκη Γ' στο λιμάνι Θεσσαλονίκης.

Πήγα και αντάμωσα κοινούς γνωστούς από πολλές μεριές, γενιές και τόπους. 

Λίγα τα λόγια από τους συντελεστές. Η επιλογή τους να αφήσουν να μιλήσει το έργο τους ήταν σοφή.

Ω λέλε λοιπόν!

Μια έκφραση των ανθρώπων του τόπου μας,  που καλύπτει όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων μας, σε χαρές και σε λύπες, την άκουγες από μικρούς και μεγάλους.

Χτύπησαν φλέβα με τις πρώτες λέξεις του τίτλου της δουλειάς τους.

Ακούω τις λέξεις της Βλάχικης γλώσσας να κυλούν αρμονικά μέσα μου και με όχημα τη μουσική του Σούλη και του Μάκη, να κατασταλάζουν και να αναμοχλεύουν όλες μου τις αγωνίες που καταχώνιασα στην παιδική μου ηλικία.

Καταγράφω την μετάφραση από το 6ο τραγούδι που έχει τίτλο Trup 'lou si suflit 'lu

Σαν η ώρα εκείνη 'ρθει,
η ώρα η κακιά να φύγω,
μη με ψάξεις στα μνήματα,
μη με ψάξεις στους σταυρούς.

Αγέρας, σύννεφο, βροχή λευκή
από τον ουρανό θα έρχομαι
μέρα νύχτα, νύχτα μέρα
μ' ένα αστέρι καρτέρα με.

Το κορμί μη το σκεφτείς,
την ψυχή να ' χεις στο νου σου.
Η ψυχή κάνει τη ζωή
ζωή όπως πρέπει να 'ναι.

Η ψυχή κάνει τη ζωή
ζωή όπως πρέπει να 'ναι.

Και βρίσκω απαντήσεις και στα λόγια όχι μόνο στην μουσική για όσα ερωτήματα ζητούσαν απαντήσεις. Ακολουθώντας τα βήματα του Επίκουρου, είχα βρει κάποιες, που ήρθε η επιβεβαίωση μέσα από την ποίηση του Βασίλη Νιτσιάκου.
Γι' αυτό έχω την αίσθηση, που τείνει να γίνει βεβαιότητα, πως αυτό το έργο, θα αφήσει το στίγμα του σε μια εποχή που έχει κατακλυστεί από το φαίνεσθαι. Θα δώσει τη δυνατότητα σε ανθρώπους σαν και του λόγου μου, να λυτρωθούν βουτώντας στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ των δακρύων τους.

Μετά το πέρας της συναυλίας, εκτός της αφεντιάς μου, Μπάμπης Τάσιος φωτογράφος εκ Πολυγύρου,(που μου έδωσε και τις φωτογραφίες), Σούλης Λιάκος συνθέτης και ερμηνευτής, Μάκης Σεβίλογλου συνθέτης, ερμηνευτής και παραγωγός,  και ο βασικός συντελεστής Βασίλης Νιτσιάκος.